Izúcar jest prawdopodobnie najbardziej znany ze swoich drzew życia (symbol płodności i obfitych plonów, jakimi dawniej zostawali obdarowywani nowożeńcy), które są pomalowane w radosne, entuzjastyczne, pastelowe kolory i pokryte owocami, ptakami i historiami biblijnymi, zwykle Adamem i Ewą. W najbardziej dogmatycznym, wręcz ortodoksyjnym wymiarze jest to cecha kluczowa, niejako immanentna - aby dzieło mogło być uznane za drzewo życia, obligatoryjnie musi zawierać wizerunki Adama i Ewy oraz węża znamionującego grzech. W dwóch pozostałych miastach, Metepec i Acatlan, również obecne są meksykańskie drzewa życia, wykonane jednak w odrębnym stylu.
Izúcar jest jedynym miejscem w Meksyku, gdzie można znaleźć kunsztownie i skrupulatnie pomalowane gliniane wyroby - kandelabry, czaszki pokryte motylami, łodzie lub wiele innych kształtów. Styl ten został spopularyzowany i rozpropagowany przez Alfonso Castillo.
Sama tradycja ceramicznego rzemiosła sięga połowy XVIII wieku. Przekazywana jest z pokolenia na pokolenie, ma charakter dziedzictwa tudzież schedy – tak dawniej jak i obecnie, zajmują się nią całe rodziny; osoby spowinowacone oraz spokrewnione.
Pierwotnie rękodzieło stanowiło swoisty nośnik kultury, środek przekazu: symbolika, motywy tudzież wątki były zaczerpnięte z tradycji ludowej bądź regionalnej. Możemy tu mówić o toposie folklorystycznym, wręcz rustykalnym.
Czasy nowożytne to niezaprzeczalny rozkwit sztuki ceramicznej, których najznamienitszymi przedstawicielami byli bezapelacyjnie Aurelio Flores (uważany za mentora, przodownika, swoistego architekta Barro Policromado z Izúcar) oraz wspomniany Alfonso Castillo (uznawany jednomyślnie za najwybitniejszego twórcę, sławiącego swym rękodziełem region de Matamoros).
Koncept wytworu leży w gestii bądź samego twórcy, bądź jest proponowany, sugerowany przez klienta/odbiorcę/osobę obdarowywaną.
Grudki gliny są pieczołowicie zbierane, następnie doszczętnie miażdżone (np. za pomocą młotka) by przybrać sypką formę prochu. Ten przesiewany jest na specjalnym, dedykowanym sicie. Sproszkowana glina systematycznie łączona i mieszana jest z uprzednio przesianym błotem. Ta specyficzna mieszanka formowana jest poprzez ugniatanie w kulę, przypominające konsystencją ciasto. By przeciwdziałać wyschnięciu, przykrywane są one wilgotnym materiałem. Na tym etapie jest to gotowa materia do rzeźbienia tudzież rzemieślniczej ingerencji. Większe elementy mogą być przygotowane za pomocą formy, precyzyjne zdobienia są dziełem pracy ludzkich rąk.
Formalność osuszenia trwa od kilku godzin do nawet kilku w dni, w zależności od rozmiaru wyrobu. Etap wypalenia trwa zazwyczaj 6 godzin w temperaturze 800-850°C. Bierność stygnięcia to natomiast kolejne 16 godzin. Następnie dzieło poddawane jest polerowaniu (wygładzaniu powierzchni). Część ostatnia to finalne dekorowanie i pokrywanie ceramiki farbami akrylowymi oraz lakierem, który przeciwdziała zjawisku blaknięcia, płowienia i naturalnej utraty barw.
I choć w czasach bezlitosnego kapitalizmu następuje przesunięcie akcentu na komercyjny tudzież fabryczny charakter wszelkich ludzkich wytworów to powab i urok meksykańskiej ceramiki Barro Policromado nie wygasa. Wręcz przeciwnie: zainteresowanie oraz zachwyty nad wyjątkowością fenomenu unikatowych i oryginalnych wyrobów z gliny podsycane są jak jeszcze nigdy dotąd.
Dowiedz się więcej o fascynującej Barro Policromado i zapisz się do naszego newslettera!