Współcześnie w Meksyku możemy wyróżnić trzy główne ośrodki, które zajmują się szlachetną sztuką wypalania z gliny i które podtrzymują rzemieślnicze misterium oraz czcigodną tradycję. Topograficznie są to Izúcar de Matamoros i Acatlán w Puebla oraz Metepec w Stanie Meksyk. Tylko one specjalizują się w glinie polichromowanej (a więc pomalowanej; na którą nanoszone są różne barwy) a cały fenomen nosi miano ceramiki Barro Policromado.
Każdy wyrób Barro Policromado jest rękodziełem, a więc dziełem oryginalnym, niepowtarzalnym, unikalnym w sensie dostępności, powstałym w unikatowej skali, stanowiącym wyjątek oraz kwintesencję jednostkowości. Wymaga zdolności manualnych, misternej precyzji, pokładów cierpliwości, nieskrępowanej wyobraźni i kreatywności oraz inklinacji artystycznych. Wszak kunsztowne ceramiczne wyroby mają być przede wszystkim ucztą dla zmysłów, estetycznym świadectwem wrażliwości oraz wyrafinowania umiejętności twórcy.
Choć nazwa keramos (oznaczająca właśnie ziemię lub glinę) pochodzi z Grecji, to najznamienitsze wytwory ceramiczne spotykamy dziś przede wszystkim w Meksyku.
Rys historyczny miasteczka Izúcar de Matamoros idealnie odzwierciedla nabieranie znaczenia i wartości ceramiki Barro Policromado. Miejscowość znajduje się w żyznej dolinie w południowo-wschodnim części stanu Puebla.
Przed przybyciem Hiszpanów miasteczko nosiło nazwę Itzoacan, co oznaczało miejsce krzemieni w mowie nahuatl (język z grupy uto-azteckiej). Zamieszkałe było przez Misteków (lud indiański, rdzenni mieszkańcy Meksyku), podległych i podporządkowanych Aztekom. Stąd zwyczajowa nazwa Izúcar: drzwi Misteków. Już wówczas tworzona ceramika miała swoją renomę oraz prekursorską wartość, znaną na całe państwo. Pojawienie się Hiszpanów około 1521 roku tylko ów walor i splendor wywyższyły, ubogaciły: wpływy iberyjskie zapoczątkowały nowe motywy, przestrzenie, niekonwencjonalną symbolikę, skotłowały znaczenia, poprzesuwały akcenty, wyznaczyły odmienną mozaikę.
Asymilacja bez wątpienia miała konotacje oraz fundamenty religijne. Dominikanie odpowiedzialni za ewangelizację miasta założyli mały kościół już w 1528 roku, a później, w 1552 roku, o. Juan de la Cruz rozpoczął budowę klasztoru San Domingo de Guzman. Został on ukończony w 1612. Kolejny etap na drodze rozwoju życia religijnego to założenie zakonnego bractwa Najświętszego Sakramentu w 1652 roku. Wszelkie sakralne inicjatywy stanowiły naturalnie zapotrzebowanie na instrumenty liturgiczne oraz dewocjonalia, takie jak świeczniki, kadzielnice, kandelabry itd. Już w tym momencie możemy dostrzec pragmatyczne konsekwencje popytu oraz niejako narzucanych z zewnątrz uwarunkowań, które trzeba zaspokoić.