Analizując cechy charakterystyczne dla różnych stylów wnętrzarskich, możemy zauważyć pewną prawidłowość. Wraz z przesuwaniem się z północy na południe w ludziach rośnie apetyt na kolor.
Wystarczy porównać prosty, oszczędny w formie biało-beżowo-szary styl skandynawski z tryskającym energią, pełnym mocnych kolorów i wyrazistych wzorów stylem meksykańskim. Jakie są tego uwarunkowania?
Duże znaczenie ma ilość światła wpadająca do wnętrza. W krajach północnych przeważają dni pochmurne nad słonecznymi. Szare niebo, buro-zielonkawa ściana lasu, czarno-brunatny odcień morskiej wody to skandynawska rzeczywistość. Stonowane kolory zastosowane w pomieszczeniach stanowią więc harmonię z otaczającym je światem zewnętrznym. Na drugim biegunie tej układanki jest kolorowy świat północnej Afryki i Meksyku. Czerwony kolor ziemi, pomarańczowo-żółty pustyni, soczysta zieleń roślinności i wieczny błękit nieba, przeglądającego się w turkusowych wodach morza. Na takie dictum natury nie ma mocnych. Te wszystkie barwy zmuszają ludzi, by zaprosić je do domu.
Psychologowie nie mają wątpliwości, że kolory kształtują nasze życie, ułatwiają percepcję otaczającego świata. Niektórzy badacze twierdzą, że ulubione barwy zakodowaliśmy sobie w wieku około dwóch lat. W dorosłym życiu te wybory decydują o naszych potrzebach, pragnieniach, witalności i poczuciu bezpieczeństwa.
Kolory mogą pobudzać zbiorową wyobraźnię, być czynnikiem łączącym ludzi, czego przykładem są barwy narodowe. Wystarczy przypomnieć sobie, jak wyglądają kibice piłki nożnej podczas międzynarodowych meczów. Sposobem identyfikacji z określonym środowiskiem jest stosowanie kolorów firmowych czy partyjnych. Claude Monet mawiał, że świat kolorów jest jego codzienną obsesją, jego radością – a także męką. Badania dowodzą, że poszczególne kolory wywołują w nas określone stany emocjonalne.
Znaczenia kolorów w różnych kulturach i tradycjach kształtowały się przez wieki. Dla przykładu przyjrzyjmy się kolorowi niebieskiemu. Dla starożytnych Egipcjan był ściśle związany z niebem i boskością, podczas gdy dla Rzymian oznaczał żałobę. Niebieskie ubrania nosili niewolnicy i robotnicy, tymczasem klasa bogaczy ubierała się w stroje czerwone, białe i czarne. W teatrze greckim purpura przetykana złotem była barwą królewską, czerwień symbolizowała bohaterstwo, brąz lub czerń – ubóstwo. Prekolumbijscy Majowie kolorami oznaczali strony świata: wschód - czerwonym, zachód – czarnym, północ - białym, południe – żółtym. W islamie za najważniejszy kolor uznawano zieleń. W Koranie tą barwą opisano raj. Zielony był także ulubionym kolorem proroka Muhammada.
Również współczesna symbolika kolorów różni się w zależności od części świata. W kulturze europejskiej czarny kojarzy się z żałobą, smutkiem, złem czy śmiercią, podczas gdy w Chinach jest oznaką radości i szczęścia, w Indiach życia, a w Japonii dorosłości, i szlachetności. Biel to dla tradycji Wschodu symbol żałoby, a dla nas to kolor boskości, niewinności i czystości. Z kolei czerwień w kulturze Zachodu kojarzona jest z pożądaniem i miłością lub agresją i siłą, dla ludów Afryki Południowej jest natomiast kolorem żałoby.
Wiedza o reakcjach odbiorców na poszczególne kolory i kodach kulturowych związanych z ich postrzeganiem wykorzystywana jest w świecie reklamy i marketingu do kształtowania i zaspokajania potrzeb klientów w wielu dziedzinach, także w segmencie rynku związanym z urządzaniem i dekoracją wnętrz.